When I started this journey about 3 months ago in June, I intended to give this project a try from June through August. June was the last month of school, July and August mark our kids summer vacation. If I was going to be able to make Project Life work in those 3 months, I was going to manage it throughout the rest of the year too, I figured. So a 3 month try-out it was, hoping to figure out for once and for all, if this was going to work for me. September has come, the kids are back in school, and I have a good few weeks packed up in my album. Time for some evaluation thus. * Toen ik een maand of 3 geleden, in juni, aan deze uitdaging begon, nam ik me voor Project Life van juni tot augustus een kans te geven. Juni is hier in België de laatste maand van het schooljaar, juli en augustus hebben de kinderen zomervakantie. Als ik het in deze periode waar kon maken, dan zou het me ook lukken voor de rest van het jaar. Dus, het werd een try-out van 3 maanden, in de hoop voor eens en voor altijd te achterhalen of het iets voor mij was. Ondertussen zijn we september, de kinderen zijn terug naar school, en ik heb een handvol weken in mijn album zitten. Tijd voor een evaluatie dus.
The design part. If I’m completely honest about my work so far, I have to admit that it makes me so insecure. Most of the time I feel like I have no idea what I’m doing. I spend quite a bit of time on making these spreads, which will probably get better once I get more practice. And for that part, I love the design challenge, trying to make it work, mix in my photos and my journaling, finding a good balance between having is all in there without overcrowding the page. But I’m just never satisfied with the end result. Almost every spread I’m thinking ‘nah, that’s not it’. And then I just put them in my album, not sure if I’ll ever share it with you or not. * Als ik heel eerlijk ben over mijn werk dusver, dan moet ik toegeven dat het me eigenlijk heel onzeker maakt. Meestal heb ik het gevoel helemaal niet te weten waar ik mee bezig ben. Ik spendeer vrij veel tijd aan het maken van mijn pagina’s, wat misschien wel beter wordt éénmaal ik meer ervaring krijg. Wat dat betreft, hou ik wel van deze uitdaging, proberen om het te doen lukken, mijn foto’s en bijschriften mengen, een goeie balans zoeken tussen alles erin hebben en toch niet met een overvolle pagina te eindigen. Maar eigenlijk ben ik meestal niet erg tevreden met het eindresultaat. Als ik terugkijk op mijn pagina denk ik steeds weer ‘nee, dit is het niet’. En dan stop ik ze gewoon in mijn album, niet zeker of ze er ooit nog weer uitkomen om aan jullie te tonen.
The love. And then all of a sudden, somehing magical will happen. When going through my album, that’s when I’m starting to feel the joy of this project. Design wise, I feel like I haven’t found my own style yet, and that I have so much more to learn. But once in my album, I just love going through one spread after another, seeing all our memories and important life moments gathered there. It makes me happy, and helps me find the motivation and inspiration to print out another week of photos, and get down to business again for yet another spread. And you know what’s the best incentive, whenever the album is out, or I’m making photos after I have another spread finished, the kids just swarm around it. They love looking at the pictures, telling about what happened then or we did that day. And that is why I do the effort and want to continue doing it. That’s what I’m doing it for. * En dan opeens gebeurt er iets bijna magisch. Wanneer ik achteraf door mijn album blader, dan begin ik echt wel het plezier van dit project te ontdekken. Op vlak van ontwerp heb ik nog niet helemaal mijn eigen stijl gevonden, en moet ik nog veel leren. Maar éénmaal in mijn album, vind ik het zo leuk om er doorheen te bladeren, en onze herinneringen en belangrijke momenten verzameld te zien. Het maakt me blij, en helpt me om de motivatie en inspiratie terug te vinden om opnieuw een week foto’s te printen, en weer aan het werk te gaan. En weet je wat nog het meest belonend is, wanneer het album uit ligt, of wanneer ik foto’s maak van afgewerkte pagina’s, zwermen de kinderen er gewoon omheen. Ze kijken graag naar de foto’s, praten over wat er toen gebeurde en wat we die dag deden. En dat is nu net waar ik het allemaal voor doe. Dit maakt het de moeite waard.
The future. So, at this point there’s not a doubt in my mind. I’m continuing making my Project Life album. I am quite a few weeks behind at this point – summer vacation really isn’t het best time to Project Life with its’ many memories and little crafty time – and trying very hard to catch up. But that is not going to stop me. * Dus, op dit moment is er gewoon geen haar op mijn hoofd dat denkt aan stoppen. Ik ga gewoon verder met het maken van ons Project Life album. Ik heb op dit moment een achterstand van een paar weken – de zomervakantie is niet echt het beste moment voor Project Life met zijn vele herinneringen en gelimiteerde freubeltijd – en probeer koste wat het kost terug bijgebeend te raken. Maar dit zal me niet doen stoppen.
The sharing. And yes, I’m going to go on sharing my spreads with you. Maybe, just maybe, there’s one of you out there, who’s actually learning together with me as I’m sharing my pages, my struggles, and my mistakes. And your enthousiasm as I’m sharing my Project Life spreads has been sooo heartwarming. So thank you, readers, you’re keeping me going;) * En ja hoor, ik ga ook nog verder met het tonen van mijn werk. Misschien, heel misschien, is er onder jullie wel iemand, die met me mee leert, terwijl ik mijn pagina’s, mijn strijd, en mijn fouten met jullie deel. En jullie enthousiasme wanneer ik mijn pagina’s toon, is gewoon hartverwarmend. Dus heel erg bedankt, lezers, jullie houden me gaande;)
Since I’m so behind on sharing my spreads, I might have to kick up a notch for the following few weeks, I would love to be more up to date with the making and the sharing – and I’m such a nerd, that I want to have to share them all chronologically. So be ready for Project Life post;) * Aangezien ik zo achterop ben geraakt met het tonen van mijn Project Life pagina’s, moet ik de komende weken misschien wel eens een versnelling hoger schakelen. Ik zou graag meer up to date zijn met het maken en tonen – en ik ben zo’n nerd, dat ik ze allemaal chronologisch wil moet tonen. Hou jullie dus klaar voor meer Project Life posts;)
Els.
Miriam Prantner
I’m glad that you’re continuing with it. I really like seeing your take, and I agree, so worthwhile when the kids love to look at their books!
Lizzy Hill
Well, you may not have quite found your style, but I really like how you’ve approached your PL & it really does look LOVELY! And I have to say, at the end of it all — I don’t think your kids are EVER going to comment on ‘why did you put that wooden heart there, Mum? It would have been much better there!’ Right? They obv LOOOOVE looking at the memories…..maybe that just it. PL is more about that than actually creative design…as it should be, I think:):)
bestamped
Thanks, Lizzy!
Yes, I agree, in the end, that’s the only thing that matters, that it’s giving us all a warm feeling to go through the albums and that all our memories are documented 🙂
Irene
Wat leuk Els dat je doorgaat. Ik vond je pagina’s tot nu toe altijd een feestje om naar te kijken. Dus ben blij.
Ik snap wel dat je het lastig vind om je stijl te vinden. Vaak wil iedereen het zo leuk en mooi maken dat het hele kunstwerken lijken
en heel veel tijd kost. Maar je kan er altijd een wat makkelijkere week tussendoor doen.
Want waar het uiteindelijk om gaat, en gelukkig heb je dat nu ook al ervaren, is het vastleggen van alle gewone dagelijkse dingen van je kids en dan zoveel plezier hebben als je weer terug kijkt in de albums: Weet je nog en Oja dat hebben we ook gedaan, En wat een leuke dag was dat.
Ik PL nu drie jaar en kan je vertellen dat er af en toe een week ontbreekt. Is dat erg? Ik vind het niet. Ik denk niet dat mijn zoontje voor wie ik ze toch ook voor een groot deel maak, later zal zeggen ja en nou mis ik week 23. Nee ik denk dat hij blij is met wat er wel is.
Ook heb ik de laatste jaren veel moeilijkheden gehad met mijn gezondheid en was veel thuis wat ik merkte was dat door mijn PL ik vaak toch nog de leuke momenten kon ontdekken in iedere week en dat ik daardoor dankbaar en positief bleef ondanks de moeilijke periodes.
Kortom het brengt je echt veel en het wordt steeds makkelijker. Niet te veel gaan nadenken. En de ene week/maand is nou eenmaal wat leuker dan de andere. Dat is met scrappagina’s toch ook zo.
Ik vind het iig leuk om je pagina’s te blijven zien.
Groetjes
Irene
bestamped
Dankjewel, Irene!!
Je hebt gelijk, achteraf geef je er niet meer om dat het niet helemaal geslaagd is, en de kinderen al helemaal niet. Het draait erom dat het een mooie manier is om herinneringen vast te leggen. En ook dat positieve vinden, waarover je spreekt, herken ik nu al. Soms zijn er moeilijkere periodes, en ook die momenten wil ik vastleggen. Maar als ik daarnaast dan ook een foto zie van een kind dat geniet, of van een leuke herinnering – hoe klein ook – brengt dat alles weer wat meer in evenwicht. Zeker ook een reden om door te gaan;)
Groetjes,
Els.
Ellen H.
Je moet niet te veel twijfelen aan je pagina’s I love them!!!
bestamped
dankjewel, ellen 🙂